zon, zee en strand

Hallo,

Sam ligt nog lekker op het strand zijn boek te lezen, terwijl ik de warmte ontvlucht ben. Het is hier half zeven 's avonds, maar mensen wat een warmte. Eergisteren zijn we hier in Langkawi, Maleisie, aangekomen. Het is duidelijk een vakantieoord met de ene souveniershop na de ander. De afgelopen twee dagen hebben we dan ook niet anders gedaan dan op het strand gelegen en gegeten. Morgen, denken we, een scooter te huren en het eiland rond te gaan.

Nog even terug in de tijd. Na Banda Aceh zijn we met de boot naar een ander eiland gegaan, Pulau Weh. We doen aan eiland hoppen laatste tijd :). Tja wat zal ik er van zeggen. We zaten in het plaatste Gapang, maar het was meer wat hutjes aan een mager strookjes strand met daartussen nog een zandweg voor de brommers. We hadden het geluk in een mooie, schone, goed afgewerkte hut terecht te kunnen van een Nederlands stel. We hebben volop genoten van deze luxe, de schoonheid van zowel hut als omgeving. We hadden een veranda waar we veel uren al lezend hebben doorgebracht. Uit een soort verplichting zijn we nog een keer het water ingedoken wat warm was en zeer zout. Het eten liet helaas een beetje te wensen over. De eigenaren vertelde ook dat na de tsunami de accomodaties wat we verwaarloosd waren en ze daardoor zelf maar, naast hun duikshop, hutjes hebben neergezet. We zaten te dagdromen over een eettent daar op te zetten, want alhoewel het klein is, genoeg toeristen. Nee, das niks voor ons hoor. Alleen maar warm weer, zeurende toeristen en 's avonds werken, getver :). Dus voor mensen die nog een nieuwe uitdaging nodig hebben.....:) Wel heb ik een grens verlegd: er zijn kikkers die ik helemaal niet eng vind. Hahaha ze zijn alleen nog geen centimeter groot. Dan durf ik wel. Er zaten ook genoeg grote aan het geluid te horen dat 's avonds uit de struiken kwam. Die hebben geen versterker nodig, jemig.

Na drie heerlijke dagen niks doen weer actie in de tent. Hup naar Kuala Lumpur. We waren erg benieuwd hoe deze stad zou zijn. Na anderhalve dag kan ik zeggen dat het een mengeling is van Singepore en Bangkok, tja en wat is dat dan. Grote, goed uitziende gebouwen werden afgewisseld met heel veel vuil op straat, kraakpanden en mijn allergrootste vrienden...ratten. Die kropen letterlijk drie meter bij ons vandaan uit het riool en niet echt kleintjes kan ik je vertellen. We raken er wel wat aan gewend, want er komt niet echt meer een schrikreactie. Alleen toen we onze eerste nacht om twee uur wakke werden en geknaag en getrippel hoorde, waren we iets minder blij. We hebben de volgende dag ook meteen een ander hotel opgezocht.

We hebben de central market bezocht met alleen maar souveniers. Wat jammer was want ik was op zoek naar een blousje. In Afrika blijven we niet heel lang op een plaats en die shirtjes die ik nu heb, hebben echt wel even nodig om te drogen. Dus Sam z'n voorbeeld gevolgd en uiteindelijk twee blousen gekocht, heerlijk. Scheelt meteen weer gewicht in de tas.

Voor onze tocht naar Afrika gaan we met twee verschillende luchtvaartmaatschappijen. Maar waar we even niet bij stil hadden gestaan is: Hoe gaan de tassen in Mumbai van de ene naar de andere maatschappij. De eerste airline is Malaysia airline, dus die maar even bezocht hoe we dit varkentje gaan wassen. Geen probleem, als we het bij het inchecken aangeven, kunnen zij de tas naar Kenia airways doorsluizen, thumbs crossed. De tassen ophalen, is geen optie want dan moet je door de douane en we hebben geen visa voor India. We zullen niet de eerste zijn die dit meemaken.

Met Afrika voor de deur voelt het alsof we een tweede reis gaan maken en die eerste, Azie, gaan afsluiten. We hebben hele mooie dingen meegemaakt. Japan voelt alweer zo ver weg net als Thailand, Laos en Cambodja. Het is raar te beseffen dat je dit allemaal al hebt meegemaakt. Je gaat soms zo op in de waan van de dag dat je af en toe even stil moet staan bij het feit dat je anders in het koude Nederland had kunnen zijn. Toch ook wel bijzonder dat dingen echt heel snel wennen. Het reizen, vliegtuig in, ander land, andere stad en weer op verkenningstocht. Het voelt bijna als naar de supermarkt gaan voor een pak melk. Dat was bij de eerste paar vluchten en steden toch wel anders. Toen was ik echt bezig met wat te doen en te zien en wat kunnen we verwachten. Nu gaan we gewoon en bereiden ons zelf eigenlijk amper voor. Tja is dat onverstandig, het werkt voor ons in ieder geval. Tot nu toe mogen we in ons handjes klappen dat we, op het ziekenhuisbezoek na dan, we geen grote tegenslagen hebben gehad. Laten we dit nog even twee maandjes volhouden :)

Ga weer eens proberen foto's te uploaden. Oh Joos zonder jouw reactie had ik niet doorgehad dat die foto wel geupload was. Het duurde zo ontzettend lang dat ik het afgekapt had, maar blijkbaar waren de nonnetjes wel geplaatst.

warme groet Sam en Franne