nonnen en nasi goreng

Selamat malam,

We zijn in het land van sate, nasi goreng en Mirthe. Al weer vijf dagen geleden vlogen we van Singapore naar Jakarta en daarna naar Bandar Lampung. Hier stond Mirthe en zuster Marcelino ons al op te wachten, gezien het vervoer hier moeilijk is en dat hebben we een paar dagen later ook mogen ervaren.

's Avonds hadden we de eer om bij Mirthe te komen eten die bij de nonnentjes verblijft. Dat was erg speciaal. Aangezien zij weinig of geen Engels spreken en wij geen Bahasa Indonesia mocht Mirthe voor ons vertalen en dan ging al best wel aardig na een maandje. We hebben een paar zoete dingen geprobeerd en kleine gefrituurde aaltjes gegeten. Het eten was heerlijk en de nonnetjes zijn heel erg vriendelijk. Met een volle buik gingen we voldaan terug naar het hotel.

De volgende dag werden we opgehaald om naar de familie van Mirthe te gaan. Eerst met een busje naar het plaatsje Metro en vervolgens met een ander busje naar het dorp (geen idee meer hoe het heet). Daar stonden drie familileden klaar met brommer om ons naar het uiteindelijke huisje te brengen. Natuurlijk geen idee hebbend wat we kunnen verwachten, reden we in spanning daar heen met alles goed in ons opnemend en bij elk huis denkend 'Zou dit het zijn?'.

Uiteindelijk stopten we in een straatje met vijf huizen. Een stenen huis (want tja we hebben genoeg houten huizen gezien) met veranda en meerdere kamers was waar we stopten. De rest van de familie stond ons op te wachten. Aangezien we hier ook niet met ons Engels terecht konden, moesten we het houden bij een handje geven en een glimlach. Gelukkig kon Mirthe als tolk fungeren. Ik geloof dat we in de twee dagen dat we er zijn geweest het gehele dorp hebben gezien :). Toch bijzonder die mensen uit Belanda.

De omgeving is erg landelijk en erg rustgevend. We hebben heerlijk op de veranda gezeten met mierzoete thee, bananen en cassava chips...heerlijk. Het was er erg warm dus het was normaal om een paar keer per dag af te koelen door water of je heen te gooien...mandis. Dus af en toe riepen we tegen elkaar 'Ben even mandien hoor', haha al helemaal geintegreerd. Naast de thee en chips hebben we ook heerlijk rijst met groentesoep en vis en kip gegeten. We zijn goed verzorgd. Zeker de tweede dag toen we bij wat andere familieleden op bezoek gingen en zoveel je maar kan eten op tafel kreeg. Het was gewoon ongelooflijk wat we allemaal kregen. En vaak ook erg lekker, maar aan het eind van de bezoeken waren onze buikjes goed rond.

Wat we eigenlijk al heel lang wilden, maar als toerist simpelweg niet mogelijk is, was eens echt bij de mensen thuis kijken. Eigenlijk was dit ook een homestay, maar ik had van te voren wel ff gecheckt of er ratten waren :). Nee het was heel bijzonder om van heel dichtbij te mogen ervaren hoe deze mensen leven. De rijstvelden, sawa, waren 20 stappen verwijderd van het huis. Een ander verlangen is ook ingewilligd, want we hadden (geloof het of niet) nog steeds niet gezien hoe rijst nu precies groeit. Gelukkig stonden de velden in bloei en konden we van dichtbij aanschouwen hoe rijst groeit. Het lijkt heel erg op tarwe.

Na twee dagen zijn we weer terug gegaan naar Bandar Lampung. De dag erna zijn we heel vroeg ons bed uitgegaan, zeven uur, om iets te gaan doen met Mirthe en zuster Marcelino. De nonnen staan trouwens elke dag om 4 uur op, pfff. Na twee uur rijden kwamen we bij het symbool van de provincie Lampung terecht en hadden we mooi uitzicht over zee en de bergen. Daarna hebben we heerlijk gegeten bij andere nonnetjes en even gerelaxt. Omdat het de verjaardag was van zuster Marcelino hebben we die avond weer bij hen gegeten, soto hmmmmmm lekker. Alleen Mirthe en rijst waar je soep overheen doet, is niet echt een combi :). Toen we daar aankwamen, grapte ik dat we via de hel naar de hemel zijn gegaan. Want die busrit erheen was werkelijk niet leuk. Nu hebben we al veel meegemaakt, maar dit was het toppunt. Misschien moeten de ouders de komende passage even overslaan....nee zo erg is het niet hoor. Er stopte een busje, wij vroegen Santa Anna en lieten het adres zien. Was geen probleem we konden de bus in. Met de volumeknop open en iets van techno in de cd speler scheurden we er vandoor. En dat scheuren dat bleef, van links naar rechts, brommers en auto's onwijkend en wedstrijdjes met andere busjes was heel normaal en die zenuwmakende harde muziek die de hele sfeer lekker oppepte. Het duurde al langer dan we dachten en vervolgens moesten we eruit om met een tricycle verder te gaan. Toen we niet wilden betalen, konden we weer het busje van hel in. Gelukkig duurde het daarna niet lang eer we er waren. Toen nog even gebakkelei over het geld. Ik was zo blij dat we eruit waren en een kwartier later daalde m'n hartslag. Pffff.

Na het eten heeft zuster Marcel, die enigszins Engels spreekt, ons nog meegenomen om wat te gaan drinken met een mooi uitzicht over de stad. Daarna was het tijd voor een bietje op de hotelkamer samen met Mirthe.

De dag erop werden we weer door de nonnetjes weggebracht naar het vliegveld. Het waren vier hele bijzondere dagen. Het was bijzonder en gezellig om met Mirthe op stap te zijn en haar daar te zien. Sumatra is geen makkelijk eiland. Weinig mensen spreken Engels en het vervoer van A naar B is moeilijk. Gelukkig heeft ze de nonnetjes die HEEL erg lief zijn en ons maar ook haar heel erg helpen. Deze dagen staan absoluut in de top van onze reis. Mirthe bedankt voor alles en we vinden het heel stoer en knap hoe je het doet.

Gisteren zijn we aangekomen in Banda Aceh, bekent van de Tsunami. Vandaag hebben we een beetje door de snikhete stad gelopen en wat restanten van dit natuurgeweld gezien. Ik kon het bijna niet geloven, maar midden in een wijk ligt een schip van 15 breed en 60 m lang, echt een joekel. Dan wordt duidelijk welke kracht die zee heeft gehad. Morgen gaan we naar een eilandje hier in de buurt. Tja en dan is het nog maar twee weken voordat we naar Afrika gaan. Dat voelt een beetje als de laatste stap die we maken in deze reis, terwijl die gewoon nog 2 maanden duurt.

Ik ga nog even foto's proberen te uploaden.

liefs

p.s. De reacties op onze blog vinden we heerlijk en het maakt ook dat we blijven bloggen. Dus bedankt daarvoor.