Xin Chao Vietnam

Hallo,

Na drie dagen alleen maar bussen, mensen en bergen te hebben gezien, zijn we eergisteren aangekomen in Vietnam en gisteren op plaats van bestemming: Sapa. En wat waren we blij, want lokale bussen (zegt misschien genoeg) zijn nog erger dan nachtbussen en minivan.

Eerst zijn we van Luang Nam Tha met de lokale bus naar UdomXai gegaan en daar met een andere bus naar Mueng Khua. De eerste bus zaten we redelijk goed en het duurde zo'n 4 uur. voor de tweede bus naar Mueng Khua moesten we 3 uur wachten. Helaas zag deze bus er nog slechter uit dan de vorige. De binnen'muren' waren er bijna uit en de stoelen zaten lekker los. Toen de bus vol zat (althans in onze ogen) kwamen er nog meer mensen bij. Zittend in het gangpad en staand bij de deur gingen we op pad. En voor hoelang, tja de een zei drie uur en de ander zes. Afwachten dus maar. Laos heet officieel Loa People Democratic Republic (P.D.R.) of in de volksmond wel beter vertaald als People Don't Rush. Wat zeker goed is om hier niet te doen, want zij doen het ook niet. En vol is nooit vol, want onderweg komen er mensen EN zakken rijst en andere benodigheden bij. Die zakken worden dan op de grond in de bus gelegd, zodat de beentjes omhoog kunnen. Erg comfortabel dus en in Nederland maar klagen als je moet staan in de trein.....hmmmm. Na vier uur waren we er dan eindelijk en een plaats voor de nacht gezocht; douchen hebben we maar overgeslagen, want erg schoon was het niet. Daarnaast moetsen we om 4 uur op om de bus van 5 uur te halen. Ja het is niet altijd zon, zee en strand, maar hard werken ;). Maar voordat we de bus in konden om een goed plekje te zoeken, moesten we de rivier over. Op tijd aangekomen, kwam P.D.R. weer om de hoek, want geen kapitein te bekennen. Die kwam gewoon om vijf voor vijf aan. Bij de eerste oversteek (waar wij niet bij zaten), zagen we verschillende mensen natte voeten krijgen om die boot van de kant te krijgen. Wat dus eerst een leuk boottochtje leek, bleek achteraf een hachelijke situatie waarbij meerdere mensen een nat pak haalde aan de overkant om zo snel mogelijk die boot uit te komen voor een stoel in de bus. Wij hadden geen nat pak en maar 1 stoel. Uiteindelijk werd deze rit nog gekker dan de vorige dag. Tot aan de nok toe zat deze bus vol. Geschikt voor 25 personen waarbij het gangpad en de zitplekken bij de bestuurder allemaal gebruikt zijn, dus vol. En ik denk dat er wel tussen de 35 en 40 mensen in zaten. Dus verstand op nul en gaan en geen verwachtingen hebben. Sam en ik hebben afwisselend op een stoel en een zak rijst gezeten. Na een rit van 8 uur waren we in Dien Bien Phu (Vietnam) aangekomen en reden de beloofde bussen naar Sapa, onze eindbestemming, niet meer. Dus overnachten maar.

En de grenzen die je verlegd. Zo voel je werkelijk overal mensen tegen je aan zitten. Het eten dat je ziet en misschien wel consumeert. Zo liepen we over de markt in Dien Bien Phu en zag ik een vrouw een hoofd opensnijden, het hoofd van jawel...een hond. Dat beeld zit nog steeds in mijn hoofd. Gatverdamme. Ook hebben we ontbijt gezien van gekookte embryo's in een ei, het leegslurpen van een (ik vermoed rauw) ei en hele grote kakkerlakken. Wat ben ik dan toch blij met onze noodvoorraad....crackers. Sommige grenzen verleggen we ook gewoon niet :). In Vietnam was het lastiger normaal eten te vinden en hebben we ook niet veel gegeten. Gelukkig is het in Sapa beter.

De derde dag in de bus, was al beter. haha we waren eigenlijk verbaasd toen we om zes uur 's ochtends gingen rijden en nog niet alle plekken bezet waren. Maar verwacht nooit dat het zo blijft...gelukkig was het niet zo erg als de dag ervoor. Aan het einde van de rit viel er nog een vrouw in slaap tegen mijn schouder, heel normaal hier...dus go with the flow. Ook nog wel een leuk detail is, dat deze vrouw gekleed was in klederdracht. Hmmmm dat stofje kwam me wel bekend voor. Die tas die ik in Laos heb gekocht, heeft het zelfde design. Wat blijkt, helemaal geen tas uit Laos, maar gewoon uit Vietnam of China of ..... Wat het ook is, je wordt overal genept. Niks is wat het is. Denk je lekker taartje, tja dat is maar afwachten. Vraag je of er internet is in het hotel, ja hoor is aanwezig. Werkt het vraag je nog, ja hoor werkt. Totdat je erachter zit en elke 2 minuten crasht de computer. Dat is wel erg vermoeiend in dit soort landen dat eigenlijk niemand te vertrouwen is en je nooit weet wat de waarheid is. Eigenlijk weet je dat je de waarheid niet hoort en ze gewoon overal ja op zeggen ook al verstaan ze je niet. Gelukkig begrijpen we elkaar heel goed :).

Zojuist hebben we voor morgen weer een trekking van twee dagen geboekt met een home stay bij de minority people (inheemse stammen) die woonachtig zijn in de bergen. We zijn weer benieuwd wat we aantreffen. We kunnen warm douchen, althans dat is wat ze zeggen haha. Het antwoord laten we jullie zeker weten.

liefs Sam en Franne