Bangkok

Hallo allemaal,

We zijn al weer voor de derde dag in Bangkok en het voelt wel een beetje als thuis komen. En wat is het hier schoon en civilized vergeleken met de landen die we net bezocht hebben, zeker Cambodia. Dit is toch wel een andere kijk dan toen we uit Japan kwamen. Ach het leven is relatief.

Bedankt weer voor die lieve berichtjes, leuk om te weten wie er ons volgt en oh m'n lieve Pierre wat fijn om wat van je te horen, maaruh je kan tegen oma zeggen dat je gewoon weer bij ons komt wonen....misschien kan je een leuk zwerfvriendje uitnodigen ;)

We hebben Cambodia iets eerder achter ons gelaten dan de originele planning, in hoeverre je kan spreken over planning. We waren allebei beetje verkouden geweest en Sam nog steeds beetje en we kijken ook wel uit naar onze 'vakantie' op de fillipijnen. Daarnaast wilden we naar Battambang, maar Frank vond er weing aan. We hadden geen zin in weer tas inpakken, op zoek naar guest house en een stad verkennen. Dus lekker makkelijk wat langer in Siem Reap gebleven. We hadden voor Angkor Wat een driedaagse kaart gekocht en hadden dus nog 1 dag over. We zijn nu een andere kant op gegaan samen met onze tuktuk driver Troy en hebben nog drie tempels bezocht, die ook weer uniek waren, en toen hadden we de meeste overeind gebleven tempels wel gezien. Dus de rest van de dag lekker niksen en de hitte vermijden. En dan na te gaan dat het de coolste maand was waar we in zaten, pfff. De dag erna hebben we ook weinig gedaan.

Cambodia is wel het armste land wat we tot nu toe hebben gezien. Heel veel mensen die bedelen en vanalles en nog wat proberen te verkopen. Zeker bij de tempels. En dan die kinderen...dat gaat je echt aan het hart. Je ziet ze overal in vieze kleren, soms bedelend, soms zingend of kaarten verkopend. En dan moet je ze afwijzen, want hoe graag je ze ook wil helpen, je houdt het in stand door spullen van ze te kopen en je kan ze onmogelijk allemaal helpen. Maar het is moeilijk om ze recht aan te kijken en dan nee te zeggen. Ze spreken ook al de nodige woorden Engels, maar of ze het echt begrijpen weet ik niet. Ik hoorde zelfs een meisje dank je wel in het Japans zeggen. En onderwijs is hier gratis, maar als je arm bent, heb je je kinderen nodig om voedsel te kopen. 's Avonds zie je ook veel kinderen plastic flesjes en blikjes verzamelen. Ik heb het zelfs gehad dat ze de overgebleven spareribbotjes wilde hebben. Aangezien ik toch klaar was, heb ik ze gegeven. De rijst die over was, wilden ze echter niet hebben....waarschijnlijk zien ze dat al genoeg. We hadden ook twee dagen achter elkaar een moeder met 2 jonge kinderen slapend op de stoep gezien. Ik had nog een broekje en topje wat ik weg wilde doen, maar ik wachtte een beetje op het juiste moment. We hebben in de tas ook nog zeep, tandenborstels en wat eten en drinken gedaan en zijn teruggelopen. Ik heb de tas op de schoot van de moeder gezet, maar ik geloof niet dat ze het helemaal besefte, ze leek een beetje van de wereld. Maar een jonge straatverkoper knikte goedkeurdend naar me en lachte. Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar het is iets. De dagen erna hebben we de moeder en kinderen niet meer gezien, dus.....

De een na laatste dag van ons verblijf in Cambodia was het Liberation Day. Op het moment dat we toch serieus dachten dat de wereld verging, zagen we sierlijk vuurwerk boven ons. De knallen waren zo enorm hard, maar die middag hadden we gezien dat vlak bij het guesthouse aan het kanaal voorbereidingen werden getroffen voor iets. Dus het vuurwerk zal wel dichtbij zijn. Toen we gingen kijken, zagen we dat gewoon op het grasveld naast de stoep het vuurwerk werd afgestoken. We waren enorm verbaasd dat dat mocht. Als 1 pijl zou omvallen, had je echt problemen, want sommigen stonden er (ook kleine kinderen met en zonder ouder) boven op. Wij zijn maar wat verderweg gaan staan. Maar de knallen waren indrukwekkend en het vuurwerk ook, want zo dichtbij maak je het niet snel mee. Sommigen konden het vuurwerk zelfs voelen, doordat er brandende stukken op de grond vielen. Heel apart.

Nu weer in Bangkok met m'n liefde Tom Yam soep en Papaya salade hahaha. Gisteren hebben we heerlijk gegeten op straat, letterlijk op straat. We hadden wat salade en noodles bij een kraampje gehaald, het echte backpackers gevoel :).

Het gevoel is dat we toch weer een deel van de reis afsluiten. We zitten al bijna op de helft, wat gaat het snel. En hoe langer we reizen, hoe minder ik naar huis wil. Voor Sam is 6 maanden wel genoeg, geloof ik. We hebben nog een paar maanden voor de boeg, dus misschien ben ik na 6 weken kamperen in Afrika ook weer erg blij met m'n eigen bed.

Eerst nog Fillipijnen, Singapore en Indonesie. We zijn al ruim een week bezig te bepalen waar we in de Fillipijnen naar toe gaan. Zoveel eilanden en zoveel keus. Inmiddels denken we wel een route te hebben. Sam wil graag zijn open water certificaat halen (duiken). Dus dat gaan we eerst doen op het eiland Busuanga en daarna gaan we (waarschijnlijk met boot) naar Palawan waar we hopelijk kunnen strandhangen en duiken. We vliegen morgennacht naar Manila, daar komen we half vijf 's ochtends aan en dan gaan we op zoek naar een vlucht richting Busuanga eiland. Geen idee of dat gaat lukken, zo niet dan blijven we 1 of 2 dagen in Manilla. Geen planning is toch ook een planning :)

Ga proberen nog wat foto's te uploaden.

Mireille: Die zonnestralen zijn toch niet per ongeluk in Moerdijk terecht gekomen?

Titia: Zo blijf je over van alles op de hoogte :)