het blijft geweldig

Hallo,

Eindelijk weer eens tijd en internet om jullie alles te vertellen over de laatste twee weken. Vandaag hebben we afscheid genomen van een aantal mensen. Ook al waren het maar drie weken, zo samen reizend krijg je een nauwe band. Er zijn dus ook wat tranen gelaten. Ook omdat de groep gewoon heel erg leuk is en voor weinig moeilijkheden zorgt. Een aantal die niet helemaal hun taken doen, maar verder lachen gieren en brullen. Morgen gaan we na drie dagen Victoria Falls weer verder met 5 of 6 nieuwe mensen, waarvan de meeste boven de 40 zijn, dus de groepdynamiek gaat wel veranderen. We gaan het zien en beleven. We genieten heel erg van deze trip.

Ik zal jullie niet vermoeien met de lange dagen dat we alleen in de bus hebben gezeten. Bijvoorbeeld de twee dagen na de vorige blog waar we tussen de 11 en 12 uur gereden hebben. En aangezien ik niet kan lezen in de bus heb ik alle nummers op mijn mp3 speler wel 2 keer gehoord. Maar ja als je wat wil zien, moet je veel reizen. Het lekkere is dat je in de truck kan staan en een beetje lopen en veel slapen. En uiteraard het landschap bekijken want dat blijft mooi. Uitgestrekte vlaktes met hier een daar een paar hutjes bij elkaar. Kinderen die naar je zwaaien uit enthousiasme en enkelen die roepen 'Give me dollar' en zelf 'Give me anything'. Bij een campsite kwamen ongeveer 15 kinderen naar ons toe. Ze wilden maar al te graag op de foto, want tja dat kennen ze niet. Dat is wel raar om opeens te beseffen dat zij geen camera thuis hebben en dus ook geen foto's van vroeger. Ik had een klein meisje aan mijn benen hangen die me niet los wilde laten. Ze had trouwens zes tenen. We zien hier ook veel (vergeleken met Nl.) albino's. Wat vreemd is, want iemand vertelde dat die vroeger werden omgebracht omdat ze dachten dat het heksen waren. De kinderen hielpen ons ook met het opzetten van de tent, super lief. Toen we even later bier gingen halen en de kinderen op straat tegen kwamen, hebben ze vermoed ik instructies gekregen van hun ouders om te gaan bedelen. Want ze wilden niet alleen meer op de foto maar ook voedsel voor hun maagjes. Dat was vervelend om te ervaren. Maar ja ongelijk kan ik ze niet geven. Malawi waar we toen waren (en waar die twee dagen rijden ons toen ook heeft gebracht) is erg arm. Een Nederlands stel dat we bij Lake Malawi ontmoette vertelde dat 38 jaar geleden er 3.5 miljoen mensen waren en nu 13.5 miljoen. Dus veel mensen en weinig middelen. Het hasselen blijft hier dus ook gewoon doorgaan, wat soms wel vermoeiend is. Ook hebben ze hier veel met aids te maken. Je ziet veel reclame met waarschuwingen en gisteren hadden we in plaats van toiletpapier condooms op het toilet :).

Bij Lake Malawi hebben we twee dagen kunnen genieten van zon, zee en strand. We hebben onszelf getrakteerd op paardrijden. We waren met best een groep. Door de bossen en aan het eind over het strand en als bonus gingen we het water in met de paarden. Dat was heel erg bijzonder. Ze konden nog net hun hoofd boven water houden. Dat was erg bijzonder om mee te maken.

Na Malawi zijn we door Mozambique gekomen. De grensovergangen zijn daar slopen, hadden we gehoord, dus we hadden ons voorbereid om meerdere uren wachten, zeker met 21 personen. Maar het viel mee. In duurde het 2 uur en uit 1,5. In de twee dagen dat we door Mozambique hebben gereden, heb ik armoede gevoeld. We rijden een brug over waar vrouwen en kinderen zichzelf aan het wassen. Wat op zich geen heel raar beeld is, want dat hebben we vaker gezien, maar dit keer hadden de vrouwen enkel een broekje aan. De brug over staan een paar hutjes en daartussen is een grasveld. En in dat grasveld zit een gehurkte man. Ik kon niet zo snel zien wat hij daar deed, totdat ik een hoopje onder zijn billen zag en deze billen waren naakt. Oh my deze man was daar in het open veld zijn behoefte aan het doen. Toen realiseerde ik me dat deze mensen dus geen enkele privacy hebben en wij deze luxe dus wel hebben. Dat is raar om te ervaren, want van sommige dingen ga je gewoon uit. Dit is armoede. Zo ook de vraag of je 's avonds eten heb. De mensen hier werken om uberhaupt eten te hebben. Verder is er niet veel wat ze zich kunnen veroorloven. Wij werken uiteraard ook voor voedsel, maar ook voor die vakantie, de allernieuwste telefoon en de grootste tv. Het contrast is zo groot. Ik heb geprobeerd (ook in Azie) me in te leven in het leven van deze mensen, maar dat lukt me gewoon niet. Het ligt te ver weg van de standaard die ik ken.

Helaas hebben we op de truc de laatste week een virus of iets dergelijks gehad. De helft van de bus is bezweken onder diarree en sommigen met koorts of buikkrampen. Sam was van ons twee als eerste aan de buurt. Hevige koorts die heel snel kwam opzetten en na paracetamol nog steeds niet weg was. Hij mocht gelukkig achter de chauffeur in het bed liggen, maar ik maakte me toch zorgen. Zo tegen het eind van de middag kwam er ook diarree bij. Gelukkig konden we upgraden naar een hut met toilet in de buurt. Gelukkig had iemand een Indiaans wonderpilletje bij zich die Sam halverwege de nacht toch maar had genomen. Die ochtend voelde hij zich al iets beter en tegen het eind van de tweede dag stonden chips en bier weer op het menu = beter. Toen was ik aan de buurt. Helaas ging het bij mij iets minder snel, maar ook niet zo intensief. Ik had geen koorts. Ik dacht dat het weg was na 1,5 dag maar het kwam die nacht terug met major buikkrampen. Dus hup aan de antibiotica, die je hier gewoon bij een pharmacy kan kopen. Die dag heb ik in het bed van de chauffeur mogen slapen. Helaas een game drive gemist, maar geen nieuwe dingen gezien.

Inmiddels hebben we ook al meer dieren gezien. Op een game drive hebben we een rhino gezien van heel dichtbij en dat was fantastisch. Hij lag en tilde af en toe zijn hoofd op. We waren lopend de bossen ingegaan en stonden serieus op 5 a 6 meter afstand. En die beesten zijn liggend al borsthoog, laat staan als ze op hun vier poten staan. Het was een witte rhino, want de zwarte zijn een stuk gemener die kregen we niet te zien. We kregen ook als tip dat als hij zou aanvallen je stil moest blijven staan. Hmmmm das lastig denk ik als zo'n tweetonner op je af dendert. Gisteren hebben we hippo's gezien die uit het water kwamen. Tot nu toe hadden we alleen hun hoofd gezien. Dat was gaaf om te zien het waren er vier. Verder hebben we gisteren alleen maar veel drank gezien haha. De eerste keer echt helemaal uit ons dak (panty zou mijn broertje zeggen ;) ) Het was zo super gezellig. Eerst een schitterende sunsetcruise op de Zambezi; de rivier van de Vic falls. En daarna zijn we in de lokale bar verder gegaan en hebben heerlijk gedanst met z'n allen en veel lol gemaakt. Sam wist gelukkig zijn tent nog te vinden ;)

En de Victoria Falls zijn geweldig om te zien. Het is wet season dus de spray is gigantisch. We waren doorweekt. Het water valt al schuiend in lagen naar beneden en komt vervolgens weer als mist omhoog en echt hoog. Vanaf de campsite kunnen we de metershoge mistwolk zien. Dat is zeker een highlight en bijzonder om te zien. En dat geluid, heerlijk.

We hebben ook nog een bushmen bezocht. Hij vertelde over hoe een luipaard hem aanviel en hoe hij was gered door een Schot. Hij was erg enthousiast en zeer echt. We kregen niet het gevoel een of ander commercieel verhaal te horen. Hij was 79 en had 10 kinderen grootgebracht, waarvan er 5 zijn overleden aan aids. Hij zorgt nu voor zijn 13 kleinkinderen die aan het eind nog een traditionele dans voor ons deden en waar Sam ook nog even onderdeel van mocht uitmaken.

Morgen gaan we naar Botswana. Dan nog Namibie en Zuid Afrika. Het is nog vijf weken, maar het voelt als nog MAAR vijf weken. Afrika is geweldig en we gaan hier nog zeker terug komen. Ik hoop volgende keer foto's te kunnen uploaden, want dat mag hier niet.

lieve schatten dit was het weer voor nu. Hopelijk tot snel want ik mis het wel om jullie op de hoogte te brengen.

liefs